In einem netten Lied singt der Chor: „Der Winter kimmt, es isch scho kålt, kniatiafer Schnea leit drin im Wåld... u.“ Da muss vorgesorgt werden! Das setzten diese beiden „Bodemer“ Anna Rainstadler und Heinrich Perl (Bgm. am Kriegsende) etwa noch in den 1960er Jahren um, denn Boden erhielt 1955 den Strom (also keine Kreissäge oder Motorsäge oder Spålter). Gespräch am Sågbock: „Du, Heinrich, es isch kålt, ab(e)r es nutzt nix, miar müassa Holz schneide, der Winter kinnt!“ „Ja, Anna, d`Såga isch gschlifft, fånga mer å(n), ziach du, i schiab!“ „Es isch ja it s’earschtmål, jed(e)n Herbst s’gleich Schåffa, dös Bennholz huird aus’m Ruahwåld! Sieba Met’r sei zwar weanig, ab’r mir håba jå no a Holzlegg neber’m Ståll, då långt`s nåcha scho. Ålba weard’s jå it so kålt sei, dass ma zwoamål am Tåg inkennta muass!“ „Iatz, ziach scho, Anna!“